Οι δρόμοι μεγάλων αποστάσεων, που είναι γνωστοί και ως αερόβια άσκηση, αποτελούν έναν πολύ απλό και ωφέλιμο τρόπο προπόνησης τόσο για το αναπνευστικό και το κυκλοφορικό όσο και για το νευρικό και το μυοσκελετικό μας σύστημα. Ωστόσο, όπως κάθε μορφή άσκησης ενέχει τον κίνδυνο τραυματισμού. Οι τραυματισμοί μπορεί να είναι αποτέλεσμα λανθασμένου τρόπου προπόνησης, ελλιπούς προθέρμανσης- αποθεραπείας ή υπέρμετρης επιβάρυνσης.
Για έναν αρχάριο αθλούμενο το προπονητικό πρόγραμμα και ο όγκος της προπόνησης πρέπει να αυξάνεται σταδιακά, προκειμένου να δίνεται στο σώμα η δυνατότητα να αφομοιώνει την προπόνηση και να πραγματοποιεί τις λειτουργικές- ασκησιογενείς προσαρμογές που απαιτούνται έτσι ώστε να αυξήσει τις αθλητικές του επιδόσεις.
Η σωστή προθέρμανση αποτελεί ακρογωνιαίο λίθο για την αποφυγή των μυοσκελετικών τραυματισμών. Το χαλαρό τρέξιμο και οι διατατικές ασκήσεις (διατάσεις) κάτω άκρων και κορμού αποτελούν τον ενδεικνυόμενο τρόπο έναρξης μιας προπονητικής μονάδος. Οι επιταχυνόμενοι δρόμοι –τα γνωστά ‘ανοίγματα’- είναι ένας καλός τρόπος αύξησης της δρομικής ικανότητας ενώ παράλληλα προετοιμάζουν το σώμα για το κύριο μέρος του προγράμματος. Η αύξηση της έντασης της προπόνησης θα πρέπει να γίνεται σταδιακά και να μειώνεται στο τέλος της προπόνησης.
Η πλειονότητα των τραυματισμών που συμβαίνουν κατά το τρέξιμο αφορούν στα κάτω άκρα. Οι συνηθέστεροι εξ αυτών είναι οι μυϊκές θλάσεις. Ως θλάση ορίζουμε την ρήξη λίγων ή περισσοτέρων μυϊκών ινών. Οι θλάσεις αποτελούν αρκετά σοβαρούς τραυματισμούς όπου η ένταση των συμπτωμάτων εξαρτάται από την έκταση της βλάβης (1ου βαθμού, 2ου βαθμού, ολική ρήξη).Οι μυς που συχνότερα τραυματίζονται με αυτόν το μηχανισμό είναι οι οπίσθιοι μηριαίοι (δικέφαλος μηριαίος, ημιυμενώδης, ημτενοντώδης), ο τετρακέφαλος και ο γαστροκνήμιος. Η ατελής αποκατάσταση ενέχει τον κίνδυνο της υποτροπής, καθώς ο κοκκιώδης ιστός που σχηματίζεται κατά την επουλωτική διαδικασία δεν είναι αντίστοιχης μηχανικής αντοχής με τον μυϊκό, με αποτέλεσμα τη δημιουργία σημείου ανύψωσης τάσης.
Μια άλλη μεγάλη κατηγορία αθλητικών τραυματισμών είναι τα διαστρέμματα. Το διάστρεμμα είναι διάταση ή ρήξη των ινών ενός συνδέσμου και κατηγοριοποιείται σε 1ου, 2ου βαθμού και 3ου (ολική ρήξη). Μπορεί να εξελιχθεί σε σοβαρό τραυματισμό προκαλώντας μακροχρόνια αστάθεια της άρθρωσης. Η άρθρωση που συνηθέστερα τραυματίζεται είναι η ποδοκνημική (αστράγαλος) και ακολουθεί το γόνατο. Ο στόχος της φυσικοθεραπευτικής αποκατάστασης μετά από ένα διάστρεμμα είναι η καταστολή των πρώιμων συμπτωμάτων και στη συνέχεια ο επανα-προσανατολισμός των κολλαγόνων ινών, έτσι ώστε να επανέλθει η μηχανική αντοχή του συνδέσμου σε φυσιολογικά επίπεδα, ελαχιστοποιώντας τον κίνδυνο της υποτροπής.
Όλοι οι αθλητικοί τραυματισμοί χρήζουν άμεσης διάγνωσης και αποκατάστασης. Η ατελής αντιμετώπισή τους ή η πιθανή παραμέλησή τους συνεπάγεται περιορισμό της προπόνησης και την πιθανή εγκατάσταση χρονίων συνδρόμων. Η σωστή καθοδήγηση και θεραπεία από τον ορθοπεδικό (αρχικά) και τον φυσικοθεραπευτή, εξασφαλίζει την ταχεία και πλήρη επάνοδο στις καθημερινές και αθλητικές δραστηριότητες.
